MOS MA MËSY SHKA , PRAPË KUFIRIN
Mos ma mësy shka , prapë kufirin,
të zhduk babëgjysh, babë e të birin,
mos më prek prapë në kufi,
se të djeg , të bëj shkrumb e hi!
Nuk jam më ajo e plagosura Dardani,
sokola e sokoleshesha kam n’ ushtri,
kurrë n’ këto troje ti s’mund ma me hi,
qiellin tonë prapë me na e nxi!
Me gjak e shpirt t’ gjithë jem’ Adema,
dykrenare shqipe me rrema,
të gjithë në zemra Zahir Pajazita,
le e rritë n’ frengji e prita.
Njomë nga gurra ku krehet zana,
n’ vend t’ jastëkut nën kokë jatagana,
jem’ kalit në aromë gjaku,
kurrë nga fyti pa na u hjek laku.
Mos ma shenjo shka, prapë konakun,
mos ma ndez, helmo prapë gjakun,
se gjaku i derdhun hala s’ më është terë,
hala n’ sy të jetimëve m’ reshë dimër e jo verë!
Mos më trazo prapë, moj kobzezë,
mirë e di se kam rrënjë n’ Prevezë,
n’ Llap, Prishtinë, Pejë, Deçan,Rugovë
Drenicë, Shkup, Preshevë, Tetovë!
Tiranë,Ulqin,Qamëri,Mitrovicë,Toplicë
n’ çdo pëllëmbë nga një Shotë, Azem Galicë,
ende diejt e mi nga ti reshin lotë vesë,
hasmit si ty kurrë s’ i fal besë!
Mos ma prek prapë shka kufinë’
shkrumb e hi ta bëj Sllavinë,
mos ma përdhos ti prapë flamurin,
për Dyngjyrësh e gjuhë të kall dhe gurin!
Mos ma përdhos prapë, shka vatanin
të bëj ta mallkosh dhe Car Dushanin!