Unë nuk iki më,
veç kaloj kufijtë si era
një herë në Londër, një herë në shtëpi.
Në pasaportë kam vulat e mallit,
në zemër , vendbanim të përkohshëm.
Nëna më përcjell pa fjalë,
si të dërgonte një lutje në qiell.
Nga dora që i dridhej i ra një mandarinë dhe ajo rrokulliset ende brenda meje
Babai rregullon heshtjen në oborr,
me duart që s’kanë ç’të kapin më,
e ndez një cigare të hidhur si të donte të më mbante me tym,të mos më linte të ikja në ajrin e huaj.
Unë buzëqesh,
por di se trishtimi më pret në aeroport,
me një shall të vjetër dhe një biletë kthimi.
Në xhepa pak tokë,zeri nënës,loti fshehur i babait.
Në Londër, retë më njohin me emër,
shiut i flas shqip,
dhe ai më prek në faqe
si nëna kur largohem.
Kam mësuar të jetoj mes dy dritareve:
njëra sheh nga Tirana,
tjetra nga një rrugë e lagur me mjegull.
Asnjëra s’më mban plotësisht,
por të dyja më duan me gjysmën time që mungon.