VETMI
Sa shumë më lëndove
deri në agim
harrove sa të desha
veç ty Shpirti im.
E fshive në çast
çdo gjë që ndam bashk
fluturimthi mendimet
vrapuan në përgënjeshtrim.
As era e fortë
dot s’i ndali
fjalët e tua
sa shumë rënduan.
Këtë natë të ftohtë
zemra u plagos
nuk ekzistojmë më
as Unë as Ti.
Mes nesh një mur i lartë u ngrit
caqet e qiellit takoi
që na shihte me çudi.
Vallë pyeste hënën, yjet, diellin
ajrin që nuk depërton
në retë e vrenjtura
të mbushura nga lotët e mi?
Vet Universi u zmbraps
bota së ekzistuari ndali
as toka nuk e pranon
një përvuajtje të tillë.
Përvuajtje shekullore
që në shpirt fole zuri
pa parë rrugëdalje
askund…
në kotësi…
as atje…
në botën e përtejme.
Në botën e hershme
ku ndoshta dikur
në një tjetër jetë
ishim të lumtur.
Ditë të bukura
më nuk do të vijnë
i mori me vete nata
i degdisi në perëndim.
Asnjë rreze dielli
nuk e ngroh më mallin tim
i pashuar do mbesë
si brenga në vetmi.