Valixhja e mërgimit rëndë, sa rëndë më peshon,
Mbushur me dashurinë dhe amanetet e prindërve.
Loti i nënës si plumb në krah e zemër më rëndon,
Nga një copë dhimbjeje marrë me vete në çdo ikje.
Mora një grusht dhé nga toka e gurët e vendlindjes,
Me ujë burimesh mali freskova gushë, flokë e sy.
Shumë e rëndë qenka sfilitja e brenga e dhimbjes,
Kur vite kurbeti rëndojnë mallueshëm në supe e gji.
Fara lulesh dashurie nga e shtrenjta vendlindja mora,
T’i mbjell në oborr, dritare e ballkon të shtëpisë.
Të më përkëdhelen ëmbëlsisht balli, syri e dora,
Nga nuancat që sjellin magjinë e aromës së Shqipërisë!
Jam mërgimtare me dritat e ndezura të zemrës,
Nuk më pengojnë udhëkryqet, semaforët e rrugët e gjata.
Di të marr rrugët e vështira e të lodhshme të kurbetit,
E të rikthehem në vendlindje ku më pret zjarri te vatra!