Nëse më shihni në rrugë duke shkuar,
E nga vargjet të më njihni, si gjithmonë
Unë, pafundesisht për ju kam shkruar,
Ju jeni reja e bardhë,që këtij qielli i mungon …
Mos pyesni për atdheun, se më lëndoni,
I mbytur në plagë, prej kohesh, si fëmij rënkon..!
Kthehuni një ninullë, mbrëmjeve i këndoni,
Përqafojeni me shpirt,që neser mos jetë vonë !
Mos më pyesni për atdheun, se ndjehem keq…
Ato gjurmët tuaja të fëmijërisë, nuk janë më
beton e gurë,mbuluan fushat, për dreq !
Pranverat vijnë e shkojnë, nuk celin asgjë ..!
Më dhembë në shpirt, as prehje dot nuk gjej,
Më jep forcë o Zot, të kthehemi nga e para !
Studentët, auditoreve mbushur prap ti kthej,
E atë lulëkuqen e bukur, që flladitej në ara…
Të shoh shtëpinë plot, ku e vetme rri e pres,
Ku në copëza kujtimesh humbas, ka kohë…
Të dëgjoj cicërima zogjësh, në t’bukurin mëngjes,
Ku erën e kësaj toke ta njoh e të më njoh !
Mos pyesni për atdheun, si mysafirë të largët,
Po ejani, kthehuni, ai si një baba po ju pret,
Edhe pse është thinjur, me trup fare të pakët…
Të gjithëve ju do pranë, në emër ju thërret !!