Xhemile Adili-NË UDHË BASHKË ME MUZËN

Dhomën ndaj me muzën,
Ku netët zgjuar kalojmë,
Deri në agim
Dhe ditët, thuajse.
Pas çdo hapi që hedh,
Muza më ndjek pas,
Herë ajo ecën e para,
Më çon në stinë lulesh,
Herë në këngë zogjsh,
Herë mes livadhesh të blerta,
Herë mes fushave me grurë
Dhe më thotë:
Mos ndalo!
Kemi dhe shumë punë,
Për të bërë bashkë.
Shpesh futemi në këngë,
Futemi dhe në valle,
Përballemi edhe me dhimbjen,
Me vuajtjen,
Me trishtimin,
Me lotin,
Shpeshherë futemi dhe aty,
Ku dielli s’hyn,
Pas grilash të ndryshkur,
Mes muresh,
Të plasaritur nga tmerri.
Përballemi me ditë me shi,
Me mugëtira
Me net të zeza sterrë,
Kemi parë dhe ferrin.
Muza ime, ku nuk më fute,
Herë dhimbjet që shihnim
Na tmerronin
Nuk kapërdihen
Lidhen nyje në grykë.
Flasim dhe për yjet,
Për hënën,
Për qiellin e kaltër,
Por pikë të dobët kemi
Ardhjen e agimit të bardhë,
Bashkë me lindjen e diellit.