Unë…
Unë jam Shkodra.
Jo rrugët. Jo kalldrâmet. Jo kështjella me gurë.
Jam ajo që s’e thirrën kurrë me emën.
Jam gruja. E harrueme. E përgojueme. E lëndueme.
Prej tyne. Prej “dashnorëve” që sot zotohen se më duen.
U linda si dashnore shekullore prej gojëve të liga,
që zotohen edhe sot që më duen…
Me thikë deri n’palcë,
prapë flasin për mue me mburrje,
si ma e bukra e “përdalë”…
T’harlisun prej epshit të marrëzisë,
ma njohin çdo rrugicë, çdo lule e aromë t’preferueme,
e prapë harrojnë me m’thirrë n’emën…
Kam zanë prej tyne,
mbas shpine, tuj më hedh fjalë t’kqija,
si “dashnor ” i braktisun…
Po sot, nuk due me më dashtë mâ!
Unë jam Shkodra — e Zotit, e vetit, e të ardhmes.
Jam Gruja, jam dritë, jam dhimbje, jam ringritje.
Sot për datëlindje po jua kthej erzin. Po ju thërras n’emën, një e nga një;
Zonja e zotërinj, ju prezantoj “Turpin e Kurvës”!