Nën hijen e arrës,
ku fjala nuk kishte emër,
rrinte heshtja – një premtim i pathënë.
Gjethja e saj, si dora e një shprese,
më ledhatonte kohën që s’arriti kurrë.
Aty ku drita thyhet në copa kujtimesh,
çdo rreze më flet me një zë të harruar.
Trungu i heshtur mban ndoshta një emër,
që nuk e them, por zemra e njeh
.
Arra s’pyeti pse ikën njerëzit.
Ajo rriti degë mbi dhimbje të heshtura.
Nën to, hapat e dikujt që s’kthehet më
rikthehen si hije kur perëndon dielli,
me mallin në shpirt si kujtim i gjallë.
Një stinë më pas, një jetë më vonë,
një dhembje më shumë, një brengë më tepër –
e njëjta hije më pret, si dikur.
Asgjë s’ka ndryshuar,
veç emrave të heshtur
dhe një kujtimi që rri pezull në ajër,
nën hijen e arrës, me dhimbje më shumë.
Të tjerë ndoshta pushojnë nën të,
të tjerë ndoshta thërrasin emrin e tyre aty,
por rrënjët e saj më njohin mua –
në thellësi ruajnë një premtim të pashlyer.
Në çdo degë që lëkundet nga era
ka një “dikur” që s’mund të shuhet.
Dhe kur nata bie mbi lëkurën e trungut,
ajo pëshpërit: “Nuk harrohet kjo hije,” –
se dhembjen e ka dëshmi, e vetmen emblemë.