Dhe qielli qan agun e trishtë,
Si shpirti kur nisen ushtarët.
S’ka zëra zogjsh përmbi lirisht’,
Mbi fushën gri luhet me zaret
Tufane të shumëfishtë.
.
Trokasin zemrat në gjokset bosh,
Mall edhe frikë , thirrja e luftës.
Një shi prej plumbash, qiellin shosh,
Largon një tufë nga zogjtë e tufës…
Ky gjak se di kë josh?
Ndër sytë e netëve kërcejnë flakët,
Tek shuhen yjet nën një hënë.
Tretet në lutje një trup i pakët,
Si një qiri tretet një nënë
Duart ia lag loti i vakët,
Dhe muzg i saporënë.
Pendimi do çelë një trëndafili të bardhë,
Jetë mes rrënojash, dalëngadalë.
Paqja do ngjitet qiejve pulëbardhë,
Ndoshta në një botë të re, kristal.