Sot, shpirti im vë këmborë të padukshme
dhe zbret rrugëve të mendjes,
si karvan që nuk njeh destinacion.
E lodhur nga pritjet,
por jo nga udhëtimi.
Në çdo cep të heshtjes, kërkoj zë të humbur,
jo për të më thënë ndonjë gjë,
veç për të vallëzuar bashkë
në një melodi që vetëm unë e dëgjoj.
Kam mendje cigane,
më ngjitet malli në këmbë
si pluhur i ngrohtë
në rrugët e ngushta të dashurisë së pashprehur.
S’jam bërë për të mbetur,
por për të ndjerë dhe ikur.
Kur dielli mbyll sytë,
unë ndez hënën time personale
dhe vallëzoj me yjet në gjoks,
si me kujtimet më të zjarrta.
Kam mendje cigane…
që s’do të qetësohet kurrë,
veçse ndoshta atë ditë,
kur të gjej një zemër që s’druhet
nga zjarri im nomad.
Deri atëherë,
më lër të kërcej në shi,
me mallin tim të çmendur,
me shpirtin tim të gjallë..