Rishtas ke me ndje dhimtë,
ke me ndje dashni,
kan’ me tu çelë sytë,
ke me shtrydhë mërzi,
ke me u dridhë,
ke me mu jep,
i tani i humbun,
pa gjetë kund shteg.
Trupa, ftyra, hije,
n’mu ke me i pushu,
pa shoshitë andrra,
pa vakt me mendu.
Kam me t’pre n’besë,
n’mu ke me u shtri,
epshin ma t’egër,
me ma përplasë n’gji.
Si deka kam me t’ardhë –
ngeshëm, hap’randë,
egër me t’miklue.
M’dhimbesh,
se tokën ndër kambë
kam me ta lujtë!