Kleopatra VII Filopator, sundimtarja e fundit e Egjiptit Ptolemeik, është simbol i përjetshëm i bukurisë, hijeshisë dhe magjepsjes. Ajo mishëronte jo vetëm bukurinë e jashtme, por edhe një magnetizëm të brendshëm që pushtonte zemrat dhe mendjet e atyre që e rrethonin.
Pamja e saj ishte përzierje e përsosmërisë natyrore me kujdesin e stolisjes së rafinuar. Flokët e gjatë e të dendur, të gërshetuar me ar dhe të zbukuruar me fjongo të purpurta, lëshonin një aromë të ëmbël nga parfumet e rralla që përdorte – një përzierje delikate e mirrës, kanellës dhe luleve të egra egjiptiane. Sytë e saj të mëdhenj, me një nuancë të errët e me qerpikë të gjatë, dukeshin si të formuar nga vetë perënditë. Legjendat thonë se Kleopatra i theksonte sytë me kohl të zi, duke i dhënë atyre thellësi misterioze dhe një shikim hipnotizues.
Lëkura e saj ishte e lëmuar si mëndafshi dhe kishte një shkëlqim të artë që reflektonte dritën e diellit të Nilit. Flokët, gjithmonë të parfumuar, ishin të mbështjellë në rroba mëndafshi të hollë dhe stola të mbuluara me perla dhe smeralde. Shpesh, ajo vishej me mantelin purpur të mbretëreshës dhe vathë të mëdhenj që tundeshin lehtë kur lëvizte.
Por ajo që e bënte Kleopatrën të paharrueshme nuk ishte vetëm bukuria e saj e jashtme. Ishte inteligjenca e saj e mprehtë, humori i hollë, zëri i butë e melodioz, dhe mënyra si dinte të udhëhiqte bisedën, duke e bërë çdo takim një përvojë të paharrueshme. Ajo zotëronte artin e joshjes jo përmes fjalëve të tepërta, por përmes nënkuptimeve delikate, gjestikulacioneve të kujdesshme, dhe një shikimi që premtonte shumëçka.
Në mbrëmjet madhështore të oborrit të saj, Kleopatra shfaqej si një hyjneshë në mes të dritave të kandilëve, aromave të temjanit dhe muzikës së ëmbël që vallëzonte mes kolonave të tempullit. Shpesh herë, ajo përdorte pasqyrat e mëdha prej metali të lëmuar për të parë reflektimin e saj, duke u siguruar që çdo detaj ishte i përsosur para se të hynte në skenë – qoftë për të përballuar Cezarin, Antoniun, apo ndonjë tjetër që kishte ardhur për të rënë në rrjetën e saj.
Ajo ishte një mjeshtre e përdorimit të zërit – herë i butë e pëshpëritës, herë me tonalitet të fuqishëm dhe të bindshëm, që të linte pa fjalë. Legjendat përshkruajnë se, në takimet e saj me Cezarin dhe Antoniun, Kleopatra nuk futej kurrë pa lënë një aromë të magjishme në ajër, që i bënte të gjithë të ndiheshin sikur ishin në prani të një perëndie.
Magjia e saj qëndronte në aftësinë për të qenë e bukur, e mençur, dhe e pamundur për t’u harruar. Ajo nuk ishte vetëm mbretëreshë e Egjiptit, por edhe mbretëreshë e bukurisë dhe e hirit që linte mbresa përjetësisht në histori.