Ti e ngrite atë dorë pa mëshirë,
Pa keqeardhje, grushtin fort shtrëngove,
Dhëmbët përcillnin të pistat fjalë,
Thua se atë çast, u burrërove.
Në qoshe të murit egërsisht,
Si diçka pa vlerë e përplas,
Si bishë fytyrën ja gervish,
Ajo s’mund të ulërasë.
Si mundesh vallë ,si ke guxim,
Qëllimisht godet mbi një grua,
Per ty nuk ka as ndjenje as kuptim,
Fjala e bukur ” të dua”.
Ti ke frikë prej dashurisë,
Ke frikë ta shohësh kur lulëzon,
Ajo më e mira e perëndisë,
Ajo që botën ndryshon.
Po ja theve zemrën gruas,
Zotit ja ke thyer,
Eshte njejtë sikur,
Duart me gjak ke lyer.
Në u ngrit ajo një ditë
Ik sa më larg e mos u kthe,
Netët kurrë më s’të bëhen dritë,
Më thuaj kur fundin e sheh.