Shtëpinë e prindërve shita,kohë mē parë
S’ju duhet më, mendova, ata kanë migruar….
Mes kujtimesh ngriva e shkreha ,në të qarë,
Ç’trishtim pēr fëmijët, me prindër të larguar !
Shtëpinë e vjetër e shita, t’iu bleja një të re,
Kur tē kthehën, tē lumtur të jetojnē, mendova…
Çelësat, ua dhashë pronatēve tē rinjë, atje :
- Paq fat, mē uruan, ta gëzoni, une ju urova !
Pak ditë kaluan dhe telefoni me zgjoi, në mesnatë…
-Të na falësh, dēgjoj, dhe unë mbeta e habitur..!
Pronari i shtëpisē, më thotë, se: – Këtu çdo natë,
Një vajzë e vogël qanë, si prej gjumi ngritur !
Ndoshta, fëmijeria ime, mendova nje moment,
Vitet e mia janë, që kanë mbetur aty ngujuar..!
Sa shumë kujtime, që therrasin nga ajo jetë,
Dhe sa mall,për prindërit, qe larg kanë shkuar !
Nxitova drejt shtëpisë sē prindërve, në errësirē,
- Lekët po ua kthej, miqtë e mij, mē duhet shtēpia…
Ajo vajza e vogël, që qanë çdo natë, jam unë
E hapat që dëgjoni janë vellai e motrat e mia..!
Ndaj shtëpisë së prindërve jo, s’behet mekat !
Unë, kurrë më kësaj jete, askujt s’do t’ia shes.
Fëmijeria ime endet dhomave, posht e lart…
Sa herë të më marrë malli, atje do ta thërres